Sangue Azzurro

AZU - inaczej nazywany Słonina to z pewnością charcik, z którym mam najmocniejszą więź, jak dłużej go nie widzę, aż choruję z tęsknoty. 

Pierwszy rok z nim nie był dla mnie łatwy, a cierpliwość moja i moich bliskich była mocno wystawiona na próbę. Tak „szkudzącego” przez rok charcika nie miałam nigdy, a najgorsze w tym były podkopy i ucieczki. Na szczęście nigdy nic mu się nie stało i zawsze się znajdywał, goszcząc się w sąsiedztwie, delektując szyneczkami i śpiąc w obcych łóżkach. Aż mi słabo jak wspominam ten czas.

Po upływie dwóch lat, niczym od magicznej różdżki Słonina zmienił się nie do poznania, stał się kochanym, zrównoważonym domatorem, a swoje zamiłowanie do ucieczek zamienił na umiłowanie jedzenia, grzejąc się przy kominku, albo moich kolanach.

Azu nie jest psem hodowlanym, wcześnie przerósł wzorzec - ma 42-43 cm i ma genetycznie krzywy ogon. Ma zrośnięte dwa kręgi ze sobą. W młodości miewał epizody padaczki, nigdy z lekarzami nie znaleźliśmy jej podłoża, ale podejrzewamy, że miało to związek z implantem, który miał pod skórą przez rok. Po ustąpieniu działania leku, nigdy więcej ataku nie miał i nie ma już od lat. Z tych kilku powodów został jednak wykastrowany chirurgicznie dość wcześnie, stając się typową maskotką hodowli i przytulasem.

Azu jest uwielbiany i kochany przez wszystkich, a odwiedzające mnie i często nocujące u mnie hodowczynie charcików włoskich wprost przepadają za Słoniną, dla którego goście, tuż po jedzeniu, są treścią jego życia.

Jeśli goście zajmują sypialnie na górnym piętrze naszego domu, Azu od rana biega niespokojnie po schodach góra - dół, sprawdzając czy czasem już się nie obudzili. Chyba zaryzykuję stwierdzenie, że goście są dla niego dużo ważniejsi niż jedzenie.

Słonina wychował Pemę, ukształtował ją. Z pewnym rozbawieniem patrzyłam na różne zachowania Azu, które Pema powtarzała jako szczenie i które do dziś jej zostały. To było jak spotkanie dusz - oni do dziś są nierozłączni, dosłownie sklejeni ze sobą, najwięksi przyjaciele.

Azu jest doskonałym biegaczem, już jako młodziak został dostrzeżony na coursingach, biorąc udział w biegach pokazowych. Jest niezwykle szybki na prostej, to nie do uwierzenia, ale osiąga prędkości, jakie potrafi rozwinąć niewielkich rozmiarów whippet.

Nie wiem co stało się z nim z upływem lat, ale niestety okazał się agresywnym i niebezpiecznym charcikiem w dojrzałym wieku, zagryzając mi dwa cenne samczyki. Więcej o tych wypadkach jest w zakładce o Tuulim. Oczywiście dalej go kocham, ale nie ukrywam, że przez te dwa incydenty całkowicie straciłam do niego zaufanie, trzymam go „na dystans” od stada, szczególnie szczeniąt i młodych psów.